Voor de titel van haar tweede bundel liet Sanneke van Hassel zich inspireren door de Arendsoog-reeks. Het tweede boek uit die serie heet 'Witte veder', net als de nieuwste Van Hassel. ,,Vond ik grappig", zegt de schrijfster. ,,Ook omdat mijn bundel het tegengestelde is van een spannend jongensboek." Inderdaad, Van Hassel haalt haar inspiratie uit de schijnbare monotonie van het dagelijkse leven, waarbij in 'Witte veder' vooral Rotterdam de setting is. Lies Schut, De Telegraaf, 22 juni 2007

Teruggebracht tot de essentie, maar allerminst steriel, zo zou je de verhalen van Sanneke van Hassel kunnen typeren. Al in 'IJsregen', Van Hassels debuut uit 2005, viel deze kwaliteit in haar miniaturen op. Ze ziet het bijna als een opdracht: zo economisch mogelijk met woorden en zinnen omgaan, maar met behoud van maximaal effect. Een verhaal begint bij de verbeelding, zegt ze, maar uiteindelijk is het schrijven van verhalen een 'metier'.
Haar toneelachtergrond - Van Hassel studeerde Theaterwetenschap en was verbonden aan het Utrechtse gezelschap 't Barre Land - leerde haar dat niet zozeer emotie de kern is van een krachtig verhaal of een geslaagde scène, maar een doortimmerde constructie. ,,Veel in het theater is technisch. Het gaat erom: waar leg ik de nadruk op, wat kies ik uit. Contrasten kunnen daarbij heel handig zijn. Bijvoorbeeld, als iemand wat zegt, hoe past dat in de situatie waarin hij zich bevindt."

Analyseer
Zo begint de schrijfster haar verhaal 'Min zes' met: 'Ik ben Scarlett O'Hara, geen omwegen, ik ga recht op mijn doel af,' terwijl even later blijkt dat het personage niet bijzonder assertief is. ,,Ik analyseer," zegt Van Hassel. ,,Niet zozeer deze vrouw heeft mijn interesse, als wel de vervreemdende situatie waarin ze zich bevindt." Ook in 'Kistjes', waarmee de bundel opent, is de auteur gefocust op iets wat ze nauwelijks benoemt: de angst voor onveiligheid op straat, die meer in de hoofden van mensen zit, dan dat die echt bestaat.
Algemeen in de verhalen van Sanneke van Hassel is dat al in de eerste paragraaf duidelijk is dat de levens van de hoofdpersonen op een kantelpunt staan. ,,Alleen zíj weten dat nog niet." Eenzaamheid, ontheemding, stuk gelopen liefdes, verlatingsangst: het zijn universele zaken waarover Van Hassel schrijft, vanuit een variërend perspectief. Zo is er de oude man uit 'Witte veder'. Al twee jaar, vijf maanden en achtentwintig dagen heeft hij een vriendin, weet hij. Maar voor haar is er een grens in de relatie: tot hier en niet verder.

Tot zíjn verdriet.
Door spaarzaam woordgebruik en suggestieve 'leegtes' maakt Sanneke van Hassel de weg vrij voor de fantasie. ,,Fragmentarisch schrijven is ook 'ruimte creëren'. De lezer mag zelf zijn verbeelding laten werken. Net als in het echt. Niets ligt vast. Dat is hoopvol. Je moet het leven steeds opnieuw uitvinden, is mijn gevoel."

Sanneke van Hassel,
'Witte veder'; 142 blz.;
EUR: 15,-;
De Bezige Bij.